Bruiloft in Sri Lanka

Op dit moment zit ik in een klein guesthouse op een paar kilometer van Ella, een plek waar ik vijf jaar geleden al was, maar wat ik niet meer herkend zou hebben met alle toeristententen die als paddenstoelen uit de grond geschoten zijn. De dame  van mijn guesthouse, Kumari, zei gisteravond toen ik aankwam dat haar nichtje ging trouwen vandaag en ze vroeg of ik mee wilde. Ik dacht meteen aan van die gigantische bruiloften- met Indiase dweilorkesten, lange rijen tafels met eten, mannen en vrouwen in hun allermooiste sari en pak- dus ik zei ja. Waar ik even niet over nadacht, was dat Indiase bruiloften hindoestaans zijn en in Sri Lanka heel waarschijnlijk boeddhistisch.

Vanochtend werd ik door Kumari in een sari gehesen en daar gingen we op stap. Een grote westerling in een sari met daarnaast een kleine Sri Lankese in normale kleding (ze moest nog voedsel bereiden dus ze zou zich later omkleden), het moest er vast komisch uitgezien hebben. 200 meter verderop eindigde onze cow and chicken-roleplay alweer, want 30 meter over een geitenpaadje naar beneden was het huis van de ouders van de bruid. Toen ik naar binnen liep kon je het beeld dat ik mijn hoofd had haast aan diggelen horen gaan. Er zaten ongeveer dertig mensen in een kringetje in de huiskamer en toen ik binnenkwam draaiden ze alle dertig hun hoofd mijn kant op. Ik werd op slag rood, zeker toen ze me door de huiskamer volgden op weg naar een lege stoel waarbij sommige haast achterstevoren op hun stoel moesten zitten. Ik had verwacht aan het eind van de ochtend verhitte discussies te hebben gevoerd, maar in plaats daarvan sprak niemand Engels. De enige die Engels sprak was Kumari en –nota bene- haar oudtante. Haar oudtante! Ze had nog 3 tanden in haar mond, maar ze sprak toch een aardig woordje Engels. Van 8 tot 9 uur was het eerste deel van de ceremonie, daarna werd er gegeten: rijst met chilicurry, bananencake en banaan. Ik kreeg gelukkig enkele theelepeltjes in plaats van de gebruikelijke eetlepels. Daarna gebeurde er (bruiloftsgewijs) anderhalf uur niets.

Toen kwam Kumari  naar me toe, ze wilde me aan iemand voorstellen. Maar hoe stel je je aan elkaar voor als je geen gemeenschappelijke taal spreekt? Het bleef beperkt bij elkaars naam aanhoren en de Indian headshake doen. Die Indian headshake zal ik vast nog eens op terugkomen; het staat namelijk voor heel veel dingen, maar in dit geval was het zoiets als wederzijdse goedkeuring. Anderhalf uur en 15 headshakes later had ik al een hoop stoelen gehad. De stoelen waar het plastic inmiddels afgegaan was zaten het lekkerst (Sri Lankezen laten het plastic op hun pasgekochte stoelkussens zitten totdat het er op een gegeven moment zelf af gaat).
Buiten het feit dat er anderhalf uur weinig gebeurde aan ceremonies ofzo keuvelden de gasten niet met elkaar, ze lachten niet, maakten geen grapjes en zaten zelfs niet met hun telefoon te spelen. Er volgde daarna nog een uur van ceremonies en een beetje gezang en toen zat de bruiloft er alweer bijna op. Eerst werd er nog een uur gewacht waarin er niets werd gedaan, totdat de lunch klaar was. Ik werd aan nog een paar mensen voorgesteld en inmiddels had ik alle stoelen kunnen proberen.
De sari zat inmiddels niet meer zoals Kumari ‘m vastgemaakt had, al zou ik het verschil niet kunnen zien als ik die zelf niet aan had gehad. De dames op de bruiloft zagen het natuurlijk wel. Het begon met plukken aan het stofje dat over mijn schouders zat, dat werd keer op keer naar boven geschoven. Daarna was de vouw in de slinger die over mijn schouder hing er een beetje uit. De veiligheidsspelden werden losgemaakt, de slinger opnieuw gevouwen, weer opnieuw vastgemaakt. Op een gegeven moment merkte ik dat dat stofje over mijn schouder weer iets naar beneden gezakt was, maar toen werd er gekeken met een hulpeloze  blik van‘laat maar, dat wordt niks meer’.
Om 12 uur, toen de lunch bijna klaar was vroegen ze aan mij ‘are you hungry?’. Ik zei natuurlijk ja, omdat ik niet durfde te zeggen dat ik nog propvol zat van mijn rijst met curry-ontbijt en rijst met chili, bananencake en banaan-tussendoortje. Ik had alleen op geen enkele manier kunnen bedenken dat dat het teken was voor de dames in de keuken om mij vast vooruit te voeden. Ik kreeg een bord met kikkererwten en gefrituurde vis en toen moest de lunch nog beginnen!
Het viel me op dat de mannen in het gezelschap steeds gezelliger werden en de dames steeds lacheriger. Toen ik een lege glazen fles op tafel zag staan viel het kwartje. Ze zaten met z’n allen aan de zelfgestookte whiskey! Het was nog geen 10 voor 1 toen de eerste ladderzatte oom naar buiten geholpen moest worden. Daar zat hij een beetje te lallen en moesten de gasten nog wel lachen om zijn zotheid, totdat hij de partytent bijna omver trok waar de bruid en de bruidegom onder zaten te eten. Toen vond iedereen het welletjes en werd hij met stoel en al om de hoek van het huis gezet waar je hem verder kon horen brallen tegen niemand in het bijzonder.
Al met al was het dus een hele bijzondere gebeurtenis. Het alternatief was dat ik in de snikhete zon naar een of andere waterval was gelopen, dus ik ben blij dat Kumari me uitgenodigd heeft. Die waterval wil ik nog wel zien, maar dan rond een uur of 6 uur, net voordat de zon opkomt... Andere verhalen komen de volgende keer!

Liefs uit Ella